...

Lieve allemaal!

In mijn vorige verslag vertelde ik over Kaadi, het meisje dat zo ondervoedt is. We zijn een paar dagen achter elkaar bij haar langs geweest om te helpen. Ik en Lisa hadden het er nogal moeilijk mee om te zien hoe slecht ze eraan toe was, maar dat motiveerde wel om er alles aan te doen om haar te helpen. We zijn wat in de stad gaan rondstruinen om eten te vinden wat goed voor haar is. We hebben een soort babyvoeding en bananen gekocht en we hadden nog veel appelmoes uit Nederland. De zus en oma van Kaadi waren echt heel blij met onze hulp toen ze zagen dat ze beter ging eten en weer iets meer energie kreeg, om bijvoorbeeld haar ogen op te houden. Ze werden zelfs een beetje overenthousiast en vroegen aan ons of Kaadi over een tijdje weer kan lopen. Ja, wat moet je dan zeggen.. We hebben maar verteld dat we dat nog niet kunnen inschatten, omdat we niet weten hoeveel schade de ondervoeding heeft aangericht.
Omdat we vrijdag naar Senegal gingen en toen nog niet wisten of we een weekendje of twee weken weg zouden blijven hebben we genoeg eten gekocht voor twee weken. We zijn het vrijdag ochtend langs gaan brengen en toen we binnen kwamen was de oma Kaadi eten aan het geven, preciés zoals wij het hadden voorgedaan! Echt heel leuk en goed om te zien. Ze eet beter, slaapt beter en heeft iets meer energie wat je aan hele kleine dingen ziet. Ze is er nog lang niet maar hier krijg ik pas goede zin van!!:)
We zijn ook naar Serre Kunda geweest om een weegschaal te kopen voor Kaadi. Misschien helpt dit de oma en zus om de nieuwe manier van eten vol te houden als ze zien dat Kaadi aankomt. Het kopen van een weegschaal was weer een ervaring apart! We kwamen bij aankomst iemand tegen die me vaag bekend voorkwam. Hij had ons blijkbaar de dag ervoor stof verkocht en was sinds toen Monique’s ‘friend’. Hij vroeg wat we nodig hadden en ging voor ons op pad, op zoek naar een weegschaal. Als wij dat zelf zouden doen moesten we veel te veel betalen, dus hij ging het wel even regelen. Een tijdje later kwam hij met een man terug, degene die (volgens hemzelf) de enigste en laatste weegschaal in heel Serre Kunda had. Het was een vieze, verslete, half kapotte, oude, gele weegschaal, waar de grapjas 3500 Dalhasi (78 euro) voor durfde te vragen!! Monique en Yara waren even de markt ingelopen, dus Lisa en ik moesten dit klusje zelf klaren, terwijl we allebei niet kunnen afdingen. Nou, op dat moment ging het ineens heel goed. Met opmerkingen als: I can get a golden one for that! With diamonds! hebben we hem meegekregen voor 450 Dalhasi (10 euro!) 3050 van de prijs afkrijgen vonden we toch best een prestatie! We hebben er ongeveer een half uur over gedaan, maar dan heb je ook wat.
Óveral worden we aangesproken met bosslady’s, vooral als ze zien dat we uit onze eigen auto stappen en hier zelf in rijden. Dat is nogal apart hier blijkbaar. Het is toch een stuk leuker als mensen je aanspreken met Bosslady dan wanneer ze je aanspreken met toubab (blanke).

Donderdag hadden we een picknick gepland, met vijf kinderen van ons project. Het ophalen alleen al duurt een eeuwigheid want overal waar we komen moeten de kinderen nog even in hun nette kleren gehesen worden. Mariama, die altijd weinig reactie geeft, lachtte zich helemaal scheef in de hangmat. We hadden al een paar keer een klein lachje bij haar gezien maar nu schaterde ze het echt uit, geweldig! Twee jongens van de groep waren vroeg klaar met hun stage, dus kwamen even langs bij de picknick, Ze hebben met een paar kinderen gevoetbald en ik heb Mariama’s rug weer gemasseerd, wat ze helemaal geweldig vindt en wat haar lijkt te helpen met lopen.
Een geslaagde pcknick!

Vrijdag zijn we al vroeg naar Senegal vertrokken, een weekendje naar Cap Skirrin met de hele groep! We hebben voor vertrek nog even getankt. We hebben al ons Gambiaanse geld bij elkaar gelegd en gezegd dat hij hem moest volgooien voor 3000 Dalhasi. Weten wij veel dat dat niet past! Redelijke anti-bosslady actie.
Het klinkt raar maar ik heb echt uitgegekeken naar weer een lange autorit, een beetje nostalgie van de reis, haha! Het werd met de minuut heter en heter, maar gelukkig hadden we meezingers die ons erdoor hielpen. Ik vind Senegal ‘meer Afrika’ dan Gambia, qua natuur en dorpjes enzo, het was een super mooie route! We kwamen rond 4 uur aan in Cap Skirrin, een mooie campement met allemaal kleine huisjes aan het strand. Een heerlijk strand en een nog heerlijkere zee! We zijn lekker aan het strand gaan zitten en na het eten hebben we een kampvuur op het strand gemaakt en bleven er lekker ‘borrelen’ tot in de late uurtjes. 

Maandag zijn we weer terug gegaan naar Tanjeh, heerlijk brak en vroeg vertrokken om de hitte voor te zijn. Onderweg hebben we nog bijna een stel koeien aangereden, die hier te pas en te onpas oversteken. De weg is echt een gatenkaas dus we reden een beetje zoals bij Mario, ontwijk de bommen!
Eenmaal weer thuis ploftte iedereen helemaal gaar op bed. Rond etenstijd ben ik weer uit mijn diepe coma uitwaakt, we gaan uiteten met Monique en Nell, ze vertrekken vanavond alweer naar Nederland! Heel jammer want we hebben 10 gezellige dagen gehad! Omdat het 1 april is en Alhagie al de hele dag iedereen voor de gek aan het houden is weten we niet of hij nu echt meent dat het vliegtuig ineens een uur eerder vertrekt. Om de gok toch maar niet te wagen gaan we in een turbo tempo uiteten bij een Indiaas restaurant.

Dinsdag ochtend gingen we weer naar Kaadi, om te kijken hoe het met haar gaat. Vrijdag ging het zó goed met haar in vergelijking met een paar dagen ervoor. Ik ging er samen met Yara vol goede hoop heen, maar helaas, zo goed ging het niet met haar. Ze lag helemaal ingewikkeld als een (heel klein) hoopje ellende op bed. Haar slapen waren helemaal ingevallen, ze keek wazig uit haar ogen en had echt 0 energie. Haar oma lag op bed te huilen omdat Kaadi ziek was en ook haar zus was van slag. Omdat ze verwachtte dat wij twee weken weg zouden blijven waren ze heel blij dat we ineens op de ‘stoep’ stonden. We hebben geprobeerd om haar toch wat eten te geven maar na twee hapjes liet ze het echt niet meer toe. Ook water ging er niet in, wat was zij er slecht aan toe!
We hebben beloofd om morgen terug te komen, maar eenmaal thuis zijn we meteen met Jan gaan overleggen naar welk ziekenhuis we kunnen gaan met Kaadi. We zijn samen met Alhagie naar de familie gegaan om te vragen of ze dat goed vinden, en de oma stapt samen met Kaadi in de auto, opweg naar het Bijilo Hospital.
Ze wordt een beetje oppervlakkig onderzocht en ze krijgt een infuus, wat met veel moeite in haar dunne polsje wordt gebracht. Wij worden samen met Alhagi en Kaadi’s oma apart genomen door de dokter, zodat hij ons kan vertellen wat er aan de hand is. Kaadi blijkt een erfelijke ziekte te hebben in de hersenen, die van de moeder afkomt. Alle kinderen van haar moeder moeten onderzocht worden en ze moet stoppen met borstvoeding aan andere kinderen. Dat is wat de dokter aan de oma in het Madinka verteld. Hij verteld ons in het engels het échte slechte nieuws. Het is een progressieve ziekte en vanaf nu gaat ze hard achteruit. Behandeling is niet mogelijk en ze heeft nog een paar weken of maanden te leven. BAM.


Het is hier blijkbaar normaal om echt slecht nieuws niet aan de directe familie te vertellen. Wij vinden het een beetje krom, maarja wie zijn wij om daar tegenin te gaan.
We hebben tot 9u s’avonds in het ziekenhuis gezeten, om te wachten tot het infuus klaar was. We hebben Kaadi en haar oma naar huis gebracht, waar ze weer in tranen uitbarstte en ons met knuffels bedankte, en Allah bedankte dat wij zoveel om Kaadi geven. Zo lief, maar zo moeilijk dat we niks kunnen doen. We hebben ons voorgenomen om vaak langs te gaan, omdat we merken dat de familie dat fijn vindt en om te kijken of we nog wat kunnen helpen met eten. Niet dat het iets zal uitmaken, maar het is het enige wat we kunnen doen. Wat een %^@ dag.

Liefss.