Dag 10 - 13

Dag 10 - 19 februari
Vandaag hebben we een lange dag gereden! Toch kan ik er niet veel over vertellen omdat het nogal saai was en ik meer dan de helft heb geslapen. Ook niet heel vervelend.
Laat in de middag hadden we even een vergaderingkje, willen we doorrijden of willen we nu iets zoeken om te overnachten? Na wat onenigheid hebben we besloten om door te rijden en kwamen na een paar uur uit bij een ‘camping’. Althans, dan dachten we. Het bleek meer een zandvlakte te zijn met een paar half gemetselde muurtjes. De zandstorm kregen we er gratis bij. Het was er super koud, en het waaide dus echt ongelofelijk hard, dus hebben we toch maar besloten om verder te zoeken. We kwamen uit bij het dichtstbijzijnde dorpje Aka. Wat een verschrikkelijk dorp! Het leek net een spookstad, maar toen wij de auto´s geparkeerd hadden werd het ineens verdacht druk. Er hing echt een hele enge sfeer. We hebben daar toch maar een hotel gepakt, want het was veel te laat om verder te gaan zoeken. Ze hadden er 10 slaapplekken en we waren met 18 man. Maar met een paar luchtbedden waren het ineens 18 slaapplekken.  Jan en Lisa hebben in het busjes geslapen, om die een beetje te bewaken, want we vertrouwde die mensen daar niet helemaal. We hebben zelfs een politieagent ingehuurd om de auto’s te bewaken, haha.
De hoteleigenaar zei dat ze geen wifi hadden, maar op een paar treden van de trap was bereik van een onwetende buurman, ofzo. Die paar treden waren dan ook erg druk bezet!

Dag 11 - 20 februari
Wat kan het gejengel een moskee angstaanjagend zijn! Volgens mij hing er een luidspreker bij de raam van mijn kamer, want ik ben me helemaal lam geschrokkken om zes uur s’ochtends.
We zijn maar vroeg vertrokken, weg uit dat enge dorp! Op naar de kust. We gingen richting Tantan, maar hebben al snel besloten om verder te rijden zodat we de volgende dag tijd over hadden om aan de auto’s te werken, want die begonnen wat mankementen te vertonen. Onze Charlie en Jody natuurlijk niet. 
Toen we eindelijk bij de kust aankwamen waren we niet meer echt aan het opletten, maar na een tijdje kwamen we er toch achter dat we totaal de verkeerde kant opreden. Achja, hebben we langer van het uitzicht kunnen genieten. We hebben een hotel gevonden waar ze ‘zeezicht’ wel erg letterlijk nemen. De voorkant van het hotel was helemaal open, en dus nog in aanbouw. Gelukkig hadden ze ook kamers die wel muren hadden, hele leuke appartementjes met een woonkamertje met allemaal kussens en matrassen op de grond enzo, heel Marokkaans. 
Nadat we onze spullen er hebben gedumpt zijn we het stadje ingelopen, opzoek naar een leuke plek om wat te eten. Het eerste restaurantje wat we tegen zijn gekomen: PIZZARIA! Sommige vonden dat we erg touristisch, dus zijn we maar even verder gaan zoeken. Gelukkig kwamen we, buiten restaurantjes met TL-verlichting en 50 schreeuwende voetbalkijkende mannen, niks meer tegen dus hebben we maar toegegeven aan onze pizza-behoefte! Nadat we even raar werden aangekeken door de andere klanten, vrouwen horen hier namelijk niet naar een restaurant of terrasje te gaan, hebben we heerlijk gegeten! Wanneer we een cola bestelde rende de ober naar de buren om daar een flesje cola te gaan halen. Het is dan natuurlijk erg verleidelijk om, als hij net terug komt, te zeggen: doe mij er ook maar eentje! Maar zo zijn wij natuurlijk niet. 
In het café van het hotel was wifi, dus daar hebben we nog even gezeten. Ook daar zaten allemaal overenthousiaste mannen voetbal te kijken, maar nadat de wedstrijd was afgelopen gingen de lampen verdacht snel uit. Een duidelijke stille hint: vertrek!

Dag 12 - 21 februari
Vandaag rijden we naar Boujdour, omdat daar een goede garage zou zijn. Onderweg heb ik Yara haar frans bijgespijkerd, nu oefent ze bij elke douane post die we tegenkomen (en dat zijn er veel!). Bonjour, ca va? Ca va bien, et toi? Jaja, het gaat echt met sprongen vooruit!
Bij elke douane post moeten we een formulier Mission Humanitaire inleveren, meestal is het dan goed. Soms moeten we ze omkopen met sigaretten, een pet of een musliereep om door te mogen rijden. Of even lief kijken natuurlijk.
Toen we aankwamen bleek het strand toch niet zo mooi te zijn als gehoopt, dus zijn we maar in de korte broek (eerste keer deze reis!) voor ons huisje gaan liggen op de camping. Het verlangen naar bier in de groep wordt steeds groter en het wordt steeds moeilijker om het ergens te kopen. Gelukkig had de campingbaas nog wat blikjes verstopt, dus zelfs met dit bier/slootwater waren de mannen blij.
Nadat Yara en ik onze was hadden gedaan zijn we gaan eten: cup a soup en broodje knak! Omdat we het stilzitten een beetje zat waren zijn Joyce, Yara, Lisa, Hein en ik nog even een ‘strandwandeling’ gaan maken. Oke, er was niet heel veel strand, dus we zijn maar op een muurtje gaan zitten. De straat leek een beetje op de Kaldekerkenweg, allemaal langzaamrijdende auto’s met een man erin en vage firguren die er rondlopen.

Dag 13 - 22 februari
Onze nachtbreker Jan was zoals gewoonlijk al erg vroeg wakker en had voordat wij wakker waren al brood gekocht. Wat een service.  Voor vertrek nog even vergadering; rijden we naar Dakhla, waar een surfersfestival is, of gaan we naar een camping aan een meer? We hebben gekozen voor Dakhla, we zijn wel toe aan wat feest!
Omdat de omgeving waar we nu al drie dagen doorheen rijden echt dodelijk saai is, hebben we afgewisseld met rijden om dichtvallende ogen te voorkomen. Het enige wat je soms tegenkomt is een douane post, een herder met schapen, of een paar half afgebouwde gebouwen waar niemand te bekennen is. Voor de rest is het vooral zand, steen en een paar verlepte struiken. Ohja, en we zijn een fietser tegengekomen! Hij fietst van Engeland naar Zuid-Afrika. Respect!
We zijn naar een camping gegaan. Toen bleek dat een huisje maar 10 Dirham (€1) duurder was dan een tentplaats was de keuze natuurlijk snel gemaakt.  Snel de bikini aan en hop het strand op! Meteen het water in, wat nogal koud was, en heerlijk in de zon liggen. Ik ben wel blij met twee zo’n korte rij-dagen achter elkaar!
Een paar jongens uit een ander team wisten een leuk restaurantje in Dakhla, dus daar zijn we s’avonds gaan eten. Het eerste restaurant waar we hebben gegeten in Marokko waar ik niet elk stukje zit uit te pluizen omdat ik het niet vertrouw. Een restaurant dat er schoon uitziet, wauw! 
En toen was het tijd voor het festival! We liepen naar het plein waar het allemaal zou gebeuren. Eenmaal aangekomen bleken we de enige te zijn met dat fantastische idee. Er waren wel veel mensen op straat maar het leek er niet op dat er die avond nog iets leuks ging gebeuren. Na een half uur wachten was er nog niks veranderd, dus dat was ons avondje uit!