Dag 14 - 16

Dag 14 - 23 februari
Omdat we van een ander team hadden gehoord dat het een erg slechte weg was en we dus lang zouden doen over de 280 kilometer die we vandaag moeten afleggen, zijn we maar vroeg vertrokken. Achteraf gezien viel dat heel erg mee, dus we waren al om 1 uur. Weer een korte dag dus! Wat jammer nou..
We kwamen aan bij de officiële verzamelplaats, een mooi en groot hotel! Omdat we morgen de grens over gaan naar Mauritanië moeten de auto’s geschorst worden. Dat betekend dat er wifi moet zijn, dus dát betekend dat ik ben gaan skypen met Lisa en het thuisfront!
Na de lunch ben ik met een deel van het team naar het strand gegaan. Op het strand lagen allemaal vissersbootjes met vissers natuurlijk, dus daar gaan zonnen was een beetje ongepast. Toen jongens van andere teams ook kwamen was er al snel een voetbalwedstrijdje geregeld; Marokkaanse vissers tegen de Nederlanders.
Het koelde al snel af dus toen zijn we maar terug gegaan naar het hotel. Na het avondeten had ik nog een skypedate met Lydie en Lisa, maar dat ging niet helemaal vlekkeloos omdat iedereen tegelijk op wifi zat. Helaas! Toen we het na een half uur maar hebben opgegeven ben ik met Yara en Joyce gaan Hali Gali’en. Echt een super verslavend spel. Al snel kwamen er steeds meer bij dus nu is iedereen verslaafd aan Hali Gali. 

Dag 15 - 24 februari
Vandaag gaan we naar Mauritanië! Best spannend, want als dat land op het nieuws komt is het meestal niet heel positief. Vandaar dat we de drie dagen dat we in Mauritanië zijn altijd moeten rijden onder legerbegeleiding. Het was nog 80 kilometer tot de grens waar we Marokko uitgaan. Daar hebben we een paar uur gewacht tot we verder mochten rijden door een stuk Niemandsland. Thomas en Dienke & Thijs en Thijs waren doorgereden dus die waren we even kwijt. Later bleek dat dat nogal gevaarlijk is, er zijn geen wegen dus alleen de echte gids weet waar je kan rijden zonder het risico dat je over een bermbom rijdt. Gelukkig hebben we ze levend aangetroffen. 
Dat stuk Niemandsland was echt heel bizar. Overal staan ontplofte/gesloopte auto’s en er is gewoon helemaal niks. Een beetje het spookstad idee, maar dan zonder stad.
Toen we bij de grens om Mauritanië binnen te komen waren was het ineens bloedheet en er waren duizenden vliegen. We hebben daar een paar uur gestaan, maar omdat ik natuurlijk weer eens ontzettende hoofdpijn had ben ik maar in de auto gaan zitten, uit de zon. Toen we eindelijk door mochten rijden zijn we, onder legerbegeleiding, naar Boû Lanouâr gereden waar ons campement was.
Nadat we even wat gedronken hadden konden de 4x4 auto’s naar het dorp gaan. Ons busje heeft dat natuurlijk niet, dus wij konden bij anderen op het imperiaal klimmen, om toch mee te gaan. Ik heb afgehaakt omdat ik me niet lekker voelde, maar de verhalen klonken leuk. 
Bij het avondeten kwamen de vrouwen binnen met enorme schalen couscous en vis. Ik zocht een stukje uit wat er lekker uitzag, maar dat bleek, toen ik het omdraaide, de kop van de vis te zijn. Mijn honger was ineens een stuk minder, haha. Ook zaten er een soort gehaktballetjes tussen, waarbij Yara zei: er zitten graten in mijn gehaktbal! Ook dat was dus vis. Maar de couscous was heerlijk!
S’avonds hebben we nog even Hali Gali gedaan maar heel veel actie zat er niet in, iedereen was dood moe. Dus maar optijd naar bed! Ohja, eerst douchen boven de wc. Een aparte ervaring.

Dag 16 - 25 februari
Ook vandaag slapen we in hetzelfde plaatsje, dus we hoefden niks op te ruimen. Na het ontbijt zijn we met z’n allen vertrokken naar een technische school in Nouhabidou. Daar werd een van de auto’s aan geschonken, die trouwens al een tijdje afhankelijk is van een sleepkabel. Maar zo hebben de leerlingen lesmateriaal om op te knappen!
Onderweg naar de school reden we langs sloppenwijken en een dorp waar óveral afval lag. Echt niet normaal veel. De ezels en geiten, die je hier overal tegenkomt, eten ervan alsof ze aan het grazen zijn. Je ziet ze gewoon kauwen op een plastic fles! Ik voelde me echt een gigantische ramptourist, maar de mensen zwaaien zo blij en lachen heel vriendelijk waardoor ik me iets minder schuldig voelde.
Toen we aankwamen rijden bij de school stonden er al veel leerlingen te wachten, maar toen we uitstapten werden we echt belaagd met jongeren die allemaal met ons op de foto wilden en aan ons aan het trekken waren enzo. Echt heel grappig en raar, ze waren zó enthousiast! Toen ik na een tijdje bevrijdt werd uit de drukte kregen we een rondleiding door verschillende lokalen. Nog steeds wilde iedereen met ons op de foto, ik denk dat er serieus minstens 200 foto’s van me zijn gemaakt. Vooral blauwe ogen vonden ze nogal indrukwekkend. Het was echt super leuk maar na een tijdje begon het toch redelijk vervelend te worden. Het toppunt was echt dat een jongen vroeg om een aandenken aan mij. Toen ik zei dat ik niks had, vroeg hij of hij mijn ondergoed mocht hebben. Mijn ondergoed! Natuurlijk heb ik dat voorstel even subtiel afgewezen.
We mochten s’middags in een kantoor zitten waar de leerlingen niet kwamen, zodat we even bij konden komen. Daarna gingen we computers die we voor de school hadden meegenomen installeren.
Na het bezoek aan de school zijn we gaan lunchen en vervolgens kregen we wat vrije tijd om het stadje/dorp in te gaan. We zijn richting de sloppenwijken gelopen, echt super indrukwekkend. De huisjes waren gemaakt van golfplaten, doeken en soms een houten plank ertussen. De mensen in dit stuk leven vooral van visvangst denk ik, althans, dat deed de geur vermoeden. De sloppenwijk lag tegen de kust, dus toen we bij het strand aankwamen waren er allemaal mensen vis aan het drogen enzo. Lopen wij daar op onze slippertjes, over de vissengraten en ander smerig afval.
Ook lagen er allemaal haaien en haaienvinnen. Toen we daar een foto van aan het maken waren werd een man nogal kwaad, dus heel legaal zal het niet zijn geweest.
Het was zó vies en arm, dat iedereen er stil van werd. Iemand uit een ander team, die al heel veel arme wijken over de wereld heeft bezocht, vertelde dat dit toch wel het ergste/armste/vieste was wat hij ooit had gezien. Na vijf minuten lopen werd het straatbeeld ineens weer wat normaler, met echte gebouwen en wegen met auto's. Het contrast was groot, al straalde het hier nog steeds armoede uit. We hebben er nog wat rondgelopen en wat winkeltjes bekeken en om 6 uur hebben we weer bij de auto’s verzameld.
Bij het avondeten kwamen de vrouwen met enorme schalen binnen, en ja hoor! Het was een feestmaal: schaap! En geen lapjes vlees zoals je die ook in Nederland zou kunnen krijgen, maar een een hele schaap met alles erop en eraan! Er stond nog een schaal, wat er best lekker uitzag. Totdat we na gingen vragen wat erin zat: lever, hersenen, darm, etc. Een beetje jammer dat ik het toen al geproefd had. Achja, grenzen verleggen! Gelukkig waren er ook mega grote schalen met couscous.
Omdat iedereen nogal angstig naar dat schaap keek kwam de tolk erbij om ons opweg te helpen. Gewoon met de hand erin en graaien naar een stuk vlees. Het is dat mijn camera leeg was maar anders had ik een fotoreportage gemaakt voor Remy. De jongens uit andere teams hebben er echt van genoten haha, na een tijdje zaten ze er (met mes en vork) allemaal omheen!
Achter het campement stond een grote tent die ze die middag helemaal hadden versierd, er was vanavond een feestavond! Bij een tentfeest denk ik al snel aan bijvoorbeeld Rowwen Heze of Mega Piraten Festijn, maar dit was toch net iets anders. Overal lagen tapijten en andere versiering. In het midden was een stuk afgezet, wat een beetje leek op een boxring. Na een tijdje werden Joyce, Lisa, Yara en ik naar buiten geroepen, of we het leuk vonden om als Afrikaanse vrouw verkleedt te worden en dan zo naar het feest wilden gaan. Uhh, ja! De vrouwen die in het hotel werken hadden allemaal gewaden/doeken meegenomen en gingen ons ermee aankleden. We voelde ons een beetje een paasei, maar het zag er echt vet uit. We moesten met die vrouwen mee naar binnen en die ‘boxring’ in. Daar zat ook een soort bandje die Mauritaanse muziek aan het spelen waren. De héle tent zat vol, het hele dorp was uitgelopen geloof ik! Nou, in die boxring moesten we dus gaan dansen. Super ongemakkelijk maar wel echt heel leuk. Na het eerste nummer mochten we even gaan zitten, maar we moesten al snel weer meedoen. Die gewaden waren trouwens niet echt mijn ding, ik ging er de hele tijd op staan en niks zat meer zoals die vrouw me had aangekleedt, maar gelukkig was ik niet de enige!
Achter mij zaten een paar jonge meisjes die bij elke pauze wilden dat we weer gingen dansen, maar zelf eigenlijk niet durven. Dus die heb ik maar de boxring ingetrokken! Na een tijdje was het ongemakkelijke eraf en alle vrouwen uit het dorp vonden het helemaal fantastisch dat we meededen! Nog een leuk detail: de schaal waar een paar uur geleden de schaap inlag, dient nu als trommel en wordt bespeelt met slippers.