Dag 7, 8, 9

Dag 7 - 16 februari
Heerlijk uitgerust rijden we vandaag verder de bergen in. Tot nu toe hebben we allemaal wegen gehad die goed te doen waren, dus ik ben weer achter het stuur gekropen. Het geeft best wel een kick om door Afrika te rijden!
Wat was dat mooi vandaag! Echt ontiegelijk mooie uitzichten gehad en dus ook vaak gestopt! Foto’s volgen, want het is niet echt met woorden te omschrijven. Soms is het helemaal stil via het bakkie en dan hoor je ineens ‘Gadverdamme! Wat is het hier mooi. Nondejuuuu’. Volgens mij was ik niet de enige die een beetje onder de indruk was. En dan komt ook nog een liedje met de zin ‘I’m on the top of the wooooorld’, zo voelde ik me op dat moment ook even.
Ergens bij een pauzeplek waren een paar kinderen aan het spelen. Aangezien de warmte langzaam begon op te lopen moest de chocola op, dus we zijn even wat gaan uitdelen. Die kinderen zijn zoooo blij met een simpel chocolaatje, echt heel leuk om te zien.
De weg begon steeds iets slechter te worden en ineens, BAM, we waren in het zand, zand en zand. Echt super vet, als je om je heen kijkt zie je gewoon niks als stenen, zand en soms wat rotsen enzo. Na een tijdje stond daar een boom. Hoe erg kun je opkijken van een bóóm! Haha. We hebben er maar meteen een fotosessie van gemaakt, echt super leuk. De jetta had zich al vast gereden, maar met onze Girlpower was dat natuurlijk zo opgelost. Er was zelfs een tournado! Ofja, een klein zandstormpje ofzo. Dat hij na een minuut al over was, is bijzaak.
Toch maar even doorrijden! We kwamen aan bij Camping Mazurga, midden in de echte zandduinen. Hiervoor reden we ook door zand enzo maar dit was echt het typische beeld wat ik in mijn hoofd had van een woestijn. Al voordat we echt gestopt waren zijn we uit de auto gesprongen en de zandberg opgerend. Suuuper leuk! Daarna toch maar even naar het gebouwtje gegaan wat bij de camping hoort. Typisch Marokkaans, we kregen meteen thee. Toen kwam het moment: wifi. WIFI in de woestijn! Waar gaat dat heeeeeen. Oké, ik was er wel blij mee.
We hebben onze tenten opgezet en hebben met onze busjes en een mega zeil een soort hutje gemaakt om s’ avonds gezellig onder te zitten. We hadden die dag de lunch overgeslagen dus iedereen verging van de honger. We zijn maar snel aan het eten begonnen. Legerblikvoer. Héérlijk. Oke dat klinkt sarcastisch maar we hebben er echt van genoten haha.
S’avonds hebben we nog lekker onder de mega sterrenhemel, in de woestijn, aan de wijn gezeten. Op dat moment was het ook super leuk natuurlijk maar nu ik het achteraf aan het typen ben denk ik echt, Wauw.
Omdat het s’nachts gigantisch afkoelt zijn we allemaal met weet ik hoeveel truien en dekens de tent ingekropen, na een djembee concertje van mannen in zo’n Marokkaanse gewaden en tulbanden enzo.

Dag 8
Redelijk onderkoelt zijn we om 6 uur opgestaan om optijd te kunnen vertrekken. De zonsopgang zou echt super zijn, werd ons verteld. Dus we zijn meteen op een hoge zandduin gaan zitten, met koffie en warmtedekens. Na een uur zaten we er nog steeds, nog steeds zonder zonsopgang. Een beetje jammer. Toen hebben we het maar opgegeven en zijn we de tenten op gaan ruimen en gaan ontbijten. Een heerlijk ontbijtje, met allemaal Marokkaanse dingen zoals een soort crêpes, mierzoete thee en heel apart brood.
We zouden vandaag verder de woestijn in gaan en een man van de camping had aangeboden om mee te gaan, omdat het moeilijk is om een goede weg te vinden door de woestijn met alleen GPS en het nogal een zware route zou worden. Achteraf gezien was dat niet echt overdreven, we hebben 13 uur gedaan over 240 kilometer.
Het was echt super vet en ik had nooit gedacht dat onze auto’s zoveel aankonden. We hebben ons minstens 100x vast gereden in het zand, waar de gids ons weer uit heeft getrokken na wat graven en duwen.
Soms kom je een heel klein dorpje tegen met een paar lemen huisjes en dan rennen alle kinderen op de auto’s af als je voorbij komt. Ze zwaaien heel vrolijk, maar als je doorrijdt zonder wat te geven kijken ze ineens verdacht boos. Zo was er ook een klein meisje bij onze auto toen we ons hadden vastgereden. Héél vast. De gids kwam ons eruit trekken, maar na flink gas geven brak zijn sleepoog af, dus die kabel met een ijzer gevaarte eraan vliegt met een ontiegelijk harde klap tegen onze auto aan. Omdat onze voorruit al ontelbaar veel barsten heeft zag ik mijn leven even voorbij flitsen, hij kwam recht op me af! Achteraf bleek dat hij helemaal niet tegen de voorruit was gekomen, maar tegen de koplamp, die nu in triljoen stukjes was. Het meisje dat naast de auto stond is ook nog maar net aan de dood ontsnapt ofzo. Achteraf gezien viel het wel mee, maar het was even een shock-moment haha.
Na een paar uur en 20 graafsessies kwam de gids met de mededeling dat nu de echte zandbak begon. En waar zijn we net doorheen gereden dan? Juist, zand. Maar hij had gelijk, nóg meer zand.
Nadat we eindelijk daaruit waren gekomen heeft de gids ons verteld dat het nog maar 30km was tot Zagora. Aangezien we er pas om half 10 s’ avonds aankwamen, hadden we meteen ervaring met de Afrikaanse instelling.
Het laatste stuk reden we over asfalt, wat een opluchting! Onderweg zijn we nog een paar keer lastig gevallen door musquito’s, mannen die voor hotels werken en gasten proberen binnen te halen. Op een hele irritante manier. Ze gaan bijvoorbeeld op de weg gewoon met de auto voor je staan zodat je wel naar hun verhaal moet luisteren. Nou, nee dankje. We zijn fijn verder gereden en hebben zelf een hotel gezocht. We waren zó vies en moe, dat we het eerste het beste hotel hebben gepakt, heel toevallig een erg luxe.

Dag 9
Rustdag! En of we dat hebben verdient na gisteren. We hebben heerlijk uitgeslapen tot 9 uur en de mannen hebben Jodi, Charlie en Jetta wat verwend terwijl wij zaten te wifiën. S’ middags zijn we het stadje Zagora in gegaan, opzoek naar een bank en we zijn gaan lunchen op een terrasje. Eigenlijk hebben we vandaag dus vrij weinig gedaan, en dan pas merk je hoe moe je eigenlijk bent.
Op de parkeerplaats van het hotel stond sinds vanochtend vroeg al een man en elke keer als we er voorbij kwamen vertelde hij over zijn boutique. Toen hij er laat in de middag nog steeds stond zijn we maar met hem mee gegaan. Bij binnenkomst kregen we meteen thee en werden alle sieraden uitgestald. Omdat ik een dochter van mijn moeder ben kan ik dat natuurlijk niet laten liggen, dus ik heb een paar mooie kettinghangertjes gekocht.
Daarna zijn we doorgereden naar M’hamid, waar een deel van de andere teams zaten. We konden daar kiezen tussen de tent opzetten of een klein hutje. Omdat het al laat en donker was hebben we voor het hutje gekozen. Dat was echt super leuk, een heel klein lemen hutje, met allemaal Afrikaanse doeken aan het plafond. Precies zoals je langs de weg ziet, alleen wonen ze dan met meer mensen in een zo’n hutje.