Toubab!

Toubab!

We zijn inmiddels al ruim twee weken in Tanji! De tijd vliegt echt, ik heb ´t idee dat ik hier pas net ben! Maandag hadden we een rustdagje om vanalles te kunnen regelen voordat stage begint. We zijn dus met een groep, en iemand van de compount naar Serrekunda geweest, een stad dicht bij ons dorpje. Daar zijn we voor iedereen een simkaart gaan regelen en hebben geld gewisseld. Wat is dat geld ranzig! Ik wisselde twee briefjes van 100 euro, en kreeg me toch een pak met geld! Het zat in een gesealde zak, toen ik die openmaakte verging ik bijna van de stank, jak! De meeste briefjes zitten aan elkaar met plakband of een nietje, of zijn gewoon bijna doormidden gescheurd.
Nadat we alles hadden geregeld zijn we gaan lunchen bij Fast Ali´s, een soort snackbar met redelijk westers eten waar alle mensen van go for afrika elk jaar regelmatig komen.

Dinsdag moesten we al vroeg verzamelen bij de zeecontainers die vanuit Nederland naar Gambia zijn gekomen, bomvol met materialen die worden geschonken aan verschillende projecten, scholen en ziekenhuizen. Het begon al goed, we zijn meteen verdwaalt! Het zijn hier allemaal zandweggetjes met weinig herkenningspunten, maar met wat vertraging zijn we toch aangekomen. Midden in de brandende gloeiend hete zon gingen we met z´n alle de containers uitladen, wat kan daar veel in! Echt niet normaal. Gelukkig mochten de studenten het werk om 11 uur achterlaten, om een presentatie te gaan geven in het jeugdcentrum, voor de begeleiders van de verschillende projecten. Onze begeleiders bleken niet aanwezig te zijn, maar ze kwamen na een boos telefoontje van Alhagie toch maar langs. We hebben samen met ze gelunched en zijn daarna naar onze stage-school geweest voor een gesprek met de headteacher en een andere leraar. Het gesprek kwam niet echt op gang en ze leken alles wel prima te vinden, dus erg ver kwamen we niet. De enige wat ze zich afvroeg was of we nog spullen of geld hadden voor de school. Niet echt een goede eerste indruk dus, maar laten we morgen maar gewoon afwachten!

Woensdag hadden we dus onze eerste stage dag. We hadden een lokaaltje toegewezen gekregen wat we mochten gebruiken voor ons project. Even voor de duidelijkheid; ons project is het opstarten van een soort klasje met gehandicapte kinderen. Deze kinderen gaan in Gambia vaak niet naar school omdat de ouders zich voor hen schamen en er geen geld is. Sommige van hen zijn nog nooit buiten hun eigen huis geweest en hebben dus totaal geen beeld van de rest van de wereld en van hun mogelijkheden.
We zijn begonnen met het opruimen en poetsen van het lokaal, wat een zooi! Er ligt súper veel speelgoed en echt heel veel boeken, waar helemaal niks mee wordt gedaan! Ze hebben op deze school genoeg spullen om er wat moois van te maken, maar de meeste leraren (en vooral de directrice) lijkt het niks te interesseren. Als de kinderen in de klaslokalen zitten wordt er bijna niks met ze gedaan, soms zitten ze gewoon twee uur niks te doen. Die kinderen luisteren dan natuurlijk niet en worden onrustig, maar dan worden ze geslagen! Niet zo leuk om te zien, maar die leraren doen dat vooral omdat ze niet weten hoe ze de kinderen anders stil moeten krijgen. Maargoed, nadat we gigantische spinnen verjaagd hebben en alles wat opgeruimd hadden kregen de kinderen pauze. Een beetje jammer want hou het dan maar eens netjes!
Toen we uiteindelijk écht klaar waren zei onze soortvan begeleider ‘Ik stuur wel even wat kinderen’. Omdat wij dachten dat het zoeken van gehandicapte kinderen in het dorp een deel van ons project is, vonden wij dit nogal raar maar we wachtte maar even af. Hij kwam aanzetten met ongeveer 15 kinderen, die niet echt een handicap leken te hebben. Ze hadden ‘learning difficulties’, en wij moesten ze maar bijles geven. Daarvoor zijn we alle drie niet naar Gambia gekomen, én daar zijn we niet voor opgeleidt. We hebben het toch maar even geprobeerd, want wie weet is dit onze lerarenroeping ofzo, maar dat bleek al snel tegen te vallen. Ik ben met Lisa naar Abdou (onze begeleider) gelopen om het te bespreken, maar we werden tegengehouden door Mai (de directrice). Ze ging twee leraren uit de klas roepen en wij moesten er allebei eentje uitkiezen. Ons standaard antwoord hier is dat we getrouwd zijn in Nederland, maar dat maakt volgens haar niks uit. What happens in Gambia, stays in Gambia! Knettergek is die vrouw.
Na een gesprek met Abdou leek hij ons te begrijpen en hebben we afgesproken dat we het met Alhagie en Jan (de directeur van Go For Afrika) gingen bespreken.
S’middags zijn we de stad (Sere Kunda) ingegaan om wat te winkelen. Wat is het hier druk, niet normaal! Overal lopen/rijden ezels, mensen met kruiwagens en taxi’s in de weg en niemand houdt rekening met elkaar. Mensen steken de weg over als ze daar zin in hebben en ezels kijken natuurlijk al helemaal niet uit. Taxi’s voegen in zonder te kijken en stoppen midden op de weg. Je komt echt ogen tekort hier met rijden, maar gelukkig zijn er ook geen regels waar we ons aan moeten houden.

Vrijdag zijn we met de hele groep uitgegaan in Senegambia, een mega touristisch gebied. We hebben het voor elkaar gekregen om met 18 man in een 5-persoons busje te gaan. De politie doet hier toch nooit moeilijk en in de bushtaxi’s hier hangen de mensen ook aan het dak enzo. Bij de eerste politiestop ging het prima, ook de tweede deed niet moeilijk, maar toen we de parkeerplaats opreden stond er eentje die zijn dag niet had. De auto zou in beslag worden genomen en we moesten een gigantische boete betalen. We hebben de agent even met Alhagie laten bellen en na een uur op en neer bellen en discussieren kwamen we er gelukkig zonder boete en mét auto vanaf.
Het uitgaan hier is echt fantastisch! De meeste kroegen hier zijn een soort hoerententen, maar dat blijkt normaal te zijn. Iedereen danst en je bent hier denk ik nooit voor 5 uur thuis. Ook wij dus niet, en na anderhalf uur slaap stonden we zaterdagochtend ‘fris en fruitig’ klaar voor een dagje excursies. Helemaal gaar kwamen we aan bij het eerste museum, waar ik eerlijk gezegd niks meer van weet. Lichamelijk waren we aanwezig maar voor het mentale deel was het toch echt iets te vroeg! Later op de dag hebben we een krokodillen pool bezocht, waar we met de beesten op de foto konden. Op het einde kwamen we aan bij een dorpje waar ze oesters verwerken. De vrouwen zaten super hard te werken midden in de brandende zon en de mannen zaten blowend toe te kijken. Zo zijn de rollen hier trouwens vaak verdeeld.
We hebben er een boottochtje gemaakt door mangrove bossen en hebben de dag afgesloten bij Dinie’s, een te toeristisch restaurant waar ze, jaja, frikandel speciaal en kroketten verkopen! Echt heel erg maar wat hadden we daar zin in!! Bij binnenkomst draaide ze nick en simon! En dan denk je naar Afrika te gaan..

Zondag zijn we de zus van Lisa en een collega van haar gaan ophalen op het vliegveld. Een heel mooi gebouw ergens achteraf gelegen. Weet ik ook weer meteen waar ik over een tijdje pap en mam ga ophalen!  S’middags zijn we gaan zwemmen in het Senegambia hotel, super toeristisch en veel te luxe. Maar voor een middagje is het toch best lekker. Het etentje s’avonds was tevens een afscheid van de mannen van ons team, ze vertrekken morgen naar Nederland! 

Maandag zijn we samen met Jan en Alhagie op gesprek gegaan bij onze stage school én bij een mogelijke nieuwe stage-school. Het verschil tussen deze scholen is zo groot! Bij de huidige school lijken ze ons niet echt verder te gaan helpen en vertellen ze dat er in Tanji geen gehandicapte kinderen zijn, en bij de nieuwe school staan ze te springen om onze hulp en vinden het een super belangrijk project. We worden met open armen ontvangen en ze hebben allemaal ideeën over hoe we het kunnen gaan aanpakken. We hebben eindelijk weer wat vertrouwen in ons project en hebben er weer zin in gekregen!
S’middags zijn we met de mannen meegereden naar het vliegveld, om ze uit te zwaaien. Toch een beetje raar, we hebben vier weken bij elkaar op de lip gezeten en ineens gaat de helft weg!

Dinsdag hadden we onze eerste stage dag op de nieuwe school. We zijn begonnen met het opruimen van het lokaal, dat ook een bibliotheekje is. Het is hier overal super stoffig (fesfes), dus als we de tafels afdoen kunnen we het een half uur later weer doen. We hebben alles een beetje opgeruimd en het ziet er al best leuk uit. We zijn voorgesteld aan de ‘chairman’, hij zou het dorp goed kennen en wist een aantal kinderen waar we langs kunnen gaan om te bekijken of we iets voor hen kunnen betekenen. We hebben afgesproken dat we morgen met hem het dorp ingaan om kinderen te ‘zoeken’.
Woensdag gingen we hem ophalen en we werden voorgesteld aan een man die een aantal jaar geleden had geholpen bij een soortgelijk project. Hij wist veel kinderen met een handicap te vinden, dus we zijn op pad gegaan met hem! De eerste jongen die we gingen bezoeken was meteen nogal shocking. Hij was echt ongelofelijk mager en zijn hele benen waren enorm vergroeid. Hij reageerd nergens op en zit de hele dag voor zich uit te staren. Hij kan een paar stappen zetten maar dat ziet er zó pijnlijk uit! Hij was nog nooit buiten zijn huis geweest, dat is zo moeilijk om je voor te stellen.
Ook de andere kinderen die we hebben bezocht krijgen niet de hulp die ze nodig hebben en gaan bijna allemaal niet naar school. De kinderen die wel naar school gaan krijgen daar geen speciale aandacht waardoor ze er meer voor spek en bonen bijzitten.
Bij een jongen thuis vroeg de moeder of we even mee naar binnen wilden komen. Daar lag een baby op bed van vier dagen! Echt súper schattig. We hebben haar even vastgehouden en werden uitgenodigd voor het naamgevingsfeest. Hier in Gambia krijgen de kinderen pas na 7 dagen een naam en dat wordt gedaan tijdens een ceremonie. Helaas kwam het die dag niet zo goed uit, maar we gaan zeker nog eens langs bij hen!
De meeste mensen spreken geen engels, maar alleen Madinka. Gelukkig hadden we die man bij ons, hij heeft de ouders van de kinderen uitgelegd wat ons project inhoudt en heeft gevraagd of ze hiervoor open staan. Je ziet aan de mensen hier vaak niet of ze ergens enthousiast over zijn, maar wát ze zeggen klinkt dan wel weer enthousiast.
We waren een beetje overdonderd aan het einde van de dag, we hebben nu 8 kinderen gevonden voor ons project! Veel sneller dan gedacht kunnen we dus met ze aan de slag. 

Donderdag en vrijdag hebben we wat plannen uitgewerkt voor volgende week, wanneer we gaan beginnen met de kinderen. We hebben ze onderverdeelt in groepjes van 2 of 3, een beetje afhankelijk van hun handicap, leeftijd en niveau. Twee jongens gaan we elke week 2x thuis bezoeken, omdat zij nog nooit buiten huis zijn geweest en waarschijnlijk nog eerst heel erg aan ons moeten wennen. De andere kinderen halen we s’morgens op en brengen ze s’middags weer thuis met ons busje.
Een jongen krijgt van ons een rolstoel. Zij benen zijn enorm vergroeid en hij loopt héél moeilijk. Omdat hij ook heel mager is, leek het me geen goed idee om hem op de normale zitting te laten zitten. Daarom zijn we naar Sere Kunda gegaan om een matras te kopen en hebben we hier zelf rolstoelkussens van gemaakt. Met een beetje creativiteit komen we er wel!
Ook hebben we elke vrijdag evaluatie met alle studenten van go for afrika. Hierin moet elke groep even vertellen hoe het die week is gegaan en bespreken hoe we het verder aan gaan pakken.
We zaten nog even wat te kaarten met Hawa, Sally en Bakx (mensen die op de compount werken) toen Bakx ineens vroeg of we de kop van de rat zagen, die achter de kast uitstak. Uhh, nee? Omdat het niet bewoog hield ik mezelf maar voor dat het een vlek op de muur was. Toen het ineens ging bewegen had je Lisa en mij moeten horen! We gilden precies even hoog, hard en lang dat het echt een soort van funniest home video’s-filmpje zou zijn. Ze hebben ons een half uur kei-hard en onbeschaamd uit zitten te lachen! Als ik buiten zit en ik hoor iemand ineens gillen vanuit binnen weet ik al hoe ver het is, er rent weer wat rond! De komende paar uur blijf ik dan fijn buiten.:)
Voordat we s’avonds uitgingen heeft de kok van het compount waar wij verblijven me de liefde verklaard, wat er erg emotioneel aan toe ging. ;) Ik heb hem een soort van subtiel afgewezen, wat hij niet echt wist te waarderen. Hij begon te huilen en is tot nu toe elke dag chaggerijnig geweest. Iedereen vond het nogal hilarisch maar ik vond het toch echt behoorlijk ongemakkelijk, haha.

We hadden afgesproken om zondag met iemand naar een christelijke kerk te gaan, met gospelkoor en al! We zijn dus weer heel vroeg (en iets minder fit) opgestaan, maar er was niemand op komen dagen die met ons mee zou gaan. Zo gaat het hier trouwens vaak, veel van onze wilde plannen zijn al in het water gevallen, haha.

Dinsdag zijn we ‘voor het echt’ begonnen met ons project. We hebben een jongen thuis bezocht en hebben de rolstoel voor hem afgegeven en ingesteld. We kregen de hele tijd geen contact met hem en hij reageerde nergens op. Na een tijdje begon hij wat te lachen, zo leuk! Ook zijn oma, die altijd voor hem zorgt, stond er van te kijken. Ook dinsdag hebben we twee meisje opgehaald om mee naar school te nemen. Een van hen zag het helemaal niet zitten om met drie blanke vreemden mee te gaan, maar ze vond het na de middag toch heel leuk! Het is moeilijk om bij de kinderen te bedenken wat je met ze kunt doen. De ouders weten wel dat hun kind ‘iets’ heeft, maar hebben eigenlijk geen idee wat. In Nederland zouden ze ’n heel medisch dossier hebben enzo, maar hier moeten we het zelf een beetje uitzoeken, zonder dat we met ze kunnen praten. Dat heeft wel wat!

Toen we net hier waren rende al de kinderen achter ons aan enzo en riepen ze de hele tijd Toubab!!!! (wat blanke betekend). Ik dacht dat dat was omdat we nieuw in het dorp waren ofzo maar nu na 2,5 week rennen ze nog steeds even hard achter ons aan en schreeuwen echt vol overgave TOUBAB!!!!! Heel schattig, maar er zijn ook super veel (vooral jongens) die naar je toe komen: Give me football. Give me pen. Give me mintea (snoep).

Vóór deze reis was ik me druk aan het maken of er wel een normale douche zou zijn enzo, maar we komen net van de pedicure af! Een beetje tegenstrijdig. We hadden behoefte aan een beetje vrouwelijkheid na 5 weken van viezigheid en fesfes, haha.

Nou, dit was m weer voor vandaag! Met mijn lange verhaal heb ik jullie weer een stukje van de winter doorgeholpen. 

Liefss!