Updatee:)

Lieve kaaskoppen!

Weer even een update!
Vrijdag zijn we bij een paar projecten van andere studenten langsgegaan. We zijn begonnen bij een dovenschool, echt heel leuk om te zien! De kinderen leerden ons meteen onze naam, hallo en dankjewel in gebarentaal. Ze zijn super enthousiast en leergierig. We zijn tijdens onze zoektocht naar kinderen voor ons eigen project ook twee dove kinderen tegengekomen en proberen hen nu naar deze school te krijgen. Daarna zijn we naar een technische school geweest waar allemaal auto’s van go for afrika staan die andere jaren hierheen zijn gebracht. De leerlingen sleutelen aan die auto’s en krijgen theorie van de Nederlandse studenten. Als laatste hebben we een ziekenhuisje bezocht, midden in een super drukke markt. De kamer waar bevallingen plaatsvinden is met een gordijntje gescheiden van de wachtkamer en er hangt een poster met de vergelijking tussen de pijn van een bevalling en het breken van 23 botten. Wat een geruststelling als je daar ligt te puffen.
Ik kreeg in dat ziekenhuis meer het idee dat als je ziek bent, je er alleen maar zieker wordt, maargoed. De apotheek leek meer een drugshandel en het aids-hiv kamertje was eerder een soort schuur in de achtertuin van het ziekenhuisje. Er zaten een stuk of 50 vrouwen met hun baby’s voor inentingen en controles, wat een schatjes! Ik heb hier echt al zo vaak de behoefte gehad om een té lief babytje uit zo’n vrouw haar armen te trekken en het op rennen te zetten! Er is me trouwens ook al een paar keer een baby aangeboden. Dan loopt er gewoon een vrouw op me af met een baby op de arm: ‘Beautifull baby, wanna have it?’..

Zondag hebben we Monique en Nell opgehaald, zij gaan ons project begeleiden! Ze gaan ook proberen om een geschikt iemand te vinden die ons project gaat doorzetten als wij weg zijn, dat gaat nog een hele klus worden! Er zijn wel mensen die het zouden willen maar er heeft hier bijna niemand een opleiding gehad, wat voor sommige kinderen wel nodig is anders wordt het meer een dagopvang..
Sally vroeg of we een keer met hun (de mensen die op de compound werken) mee wilden lunchen. Natuuurlijk!:) In een kringetje zaten we op de grond rondom een schaal met rijst en iets wat er niet al te smakelijk uitzag. Het was vis met een of andere bladeren. Nouja, we proberen het toch maar, misschien is het wonder boven wonder nog best lekker! Maar helaas, na de eerste hap vertrokken onze gezichten en mijn eerste reactie: Gadverrrrr het smaakt naar kinderboerderij! Niet dat ik ooit een kinderboerderij heb geproeft maar precies die geur, alleen dan in je mond. Ieeuw!

Maandag zijn we weer met de week begonnen met Hawa en Mariama. Hawa heeft ontzettende o-benen, maar lijkt hier totaal geen last van te hebben. Met voetballen neemt ze een enorme aanloop en sprint op die bal af en bij elke stap denk ik Oeeehhhh Ieeehh Aahh die breekt dalijk echt iets. Mariama heeft minder erge o-benen maar lopen lijkt haar juist erg veel pijn te doen. Ik heb een pijnonderzoekje geimproviseerd wat ze helemaal geweldig vond. Nu doe ik elke keer een massage half uurtje bij Mariama, waar ze helemaal zen van wordt en ze lijkt er ook nog eens iets beter door te gaan lopen!:)

Ik ben dinsdag samen met Monique weer het dorp in gegaan om meer kinderen voor ons project te zoeken. We hebben de kinderen onderverdeeld in kleine groepjes van meestal 2 kinderen, maar hebben gemerkt dat er meer kinderen bij kunnen. We zijn weer met mister Dabou door het hele dorp gaan rijden, van compound naar compound, van kind naar kind.. We hebben een kindje van 1 jaar bezocht, terwijl hij echt net een paar maanden oud lijkt. Hij kan niet echt huilen, lijkt blind te zijn en in zijn benen heeft hij echt 0 spieren. Ook heb ik vandaag het shockendste tot nu toe gezien. Een meisje die echt ontzettend ondervoed is, geen kracht meer heeft om te huilen, haar hoofd niet rechtop kan houden en met de dag dunner wordt. Ik heb er niet veel verstand van maar ik denk dat ze op deze manier niet lang meer leeft. Mijn polsen zijn even dik als haar bovenbenen, haar haar valt uit van de ondervoeding en haar buik is ongeveer 4 cm dik.. Het is moeilijk om wat ik heb gezien onder woorden te brengen, maar ik kan je vertellen dat het niet leuk was.. We zijn woensdag meteen bij haar langs gegaan om maar wat tips te geven. We hebben alle drie totaal geen verstand van voeding maar misschien kunnen we net een tip geven die haar helpt. Ze heeft moeite met slikken en kan alleen heeel soms wat pudding eten. Het ging al iets beter volgens de zus van het meisje, dus we komen morgen weer terug.

Ook zal we al een paar keer naar de markt geweest in Serre Kunda. Zó druk en zó groot! Er zijn een paar grote wegen waar dan allemaal kleine zijstraatjes aan vast zitten met kraampjes waar ze letterlijk álles verkopen. Van Abibas en Hawayana slippers (net echt..) tot kwakzalvers met medicijnen tegen alle kwaaltjes en van weet ik hoeveel soorten kruiden tot kip. Nee, niet gewoon een kipfilet ofzo, maar er staan bij zo’n kraampje allemaal hokjes met levende kippen erin. Je kunt er dan een uitzoeken, die vervolgens voor je in een plastic zak wordt gedaan. Met de tanden scheuren ze dan een gat in de zak waar ze de kop van de kip doorheen duwen. Daar loop je dan met je kip..
We hadden op de markt wat bananen gekocht en liepen al een tijdje met de schil in onze hand te wachten op het magische moment van een prullenbak. Daar doen ze hier natuurlijk niet aan, maar we dachten er toch een te hebben gevonden. Er stond een versleten regenton achtig iets naast een kraampje waar vrouwen sieraden aan het maken waren. We gooiden de schillen er gedachteloos in en liepen door. De vrouwen kwamen niet meer bij, ze vonden toubab’s maar rare mensen. Wie gooit er nou bananenschillen in hun kralenvoorraad mand?!
We hebben op de markt ook een henna-tatoeage laten zetten. Ik vroeg om een heel klein hartje op mijn pols en dat was haar nog redelijk goed gelukt. Ze vroeg of ik het ingekleurd wilde hebben of iets van versiersels ofzo. Nou, een beetje dan. Het werd met de seconde lelijker! Ze bleek er niet echt talent voor te hebben, ‘Do you like it?’ ‘Yes, beautifull..’. Achja, gelukkig zijn we hier met een grote groep jongens die les geven op technische scholen, dus er is genoeg garage zeep in de buurt waarmee het er nét iets sneller afgaat. 

Even een geruststelling over het weer: niet alleen jullie hebben het zwaar! Wij vertrekken vrijdag naar Senegal, waar het 45 graden is!!! Pfoooehh we krijgen het echt zwaar. Soms verlang ik gewoon even naar die heerlijke sneeuw en kou van jullie.  Al denk ik niet dat jullie me deze zin in dank zullen afnemen haha.

Liefs!!