Update!

Lieve allemaal,

Na een lange dag in het ziekenhuis zijn Lisa en ik dinsdagavond thuis gebleven en hebben de hele comfort-food afdeling van de winkel leeggekocht, je zou het emotie eten kunnen noemen, haha. Zwáár chaggerijnig gaan we op bed liggen en komen er de hele avond niet meer uit. Yara en Joyce zijn met de jongens mee gegaan naar hun nieuwe slaapplaats, housewarming en, heel verassend, stappen!
Woensdag zijn we met de groep (waarvan het merendeel er niet helemaal fris en fruitig was vanwege de housewarming..) naar de snake farm in Sangyang geweest. Dit is opgezet om de locale bevolking te leren welke slangen gevaarlijk zijn en welke niet en wat ze moeten doen wanneer iemand gebeten wordt. Er waren allemaal betonnen bakken met verschillende soorten slangen, schildpadden en ander glibhberig en kruipend vee. Na afloop hebben we nog even een 45 kilo zware wurgslang om de nek gekregen, jaja Jane is er niks bij!
S’avonds zijn Lisa, Timo, Lucas en ik nog uit gegaan, terwijl de rest voor pampes lag op bed. Niet dat wij er heel veel zin in hadden, maar dat zijn meestal, en toen dus ook, de meest leuke avonden!;)

Donderdag zijn we met de hele groep een dag op een boot gegaan, echt super relaxed! Het hele bovendek was bedekt met matrassen waar je lekker kon zonnen en op het onderdek kon je vissen. Nadat ik mijn kater had uit geslapen op het zonnedek zijn we gaan vissen. Het moest ons even voor worden gedaan door de jongens, maar daarna hadden we de smaak te pakken! Van de vis die we die dag hebben gevangen wordt komende week kibbeling van gemaakt, die we dan zaterdag komen eten bij Eddie’s, een Nederlands restaurant. Het was echt een súper chille dag, de hele dag lekker zonnen en een beetje vissen met de voeten in het heerlijke water.:)
S’avonds ging bijna de hele groep weer uit, maar wij hadden heel verstandig besloten om toch maar naar huis te gaan. De volgende dag staat de planning vol met dingen die we moeten regelen voor ons project.

Vrijdag bleek die verstandige keuze niet echt nodig te zijn geweest, want uiteindelijk hebben we die dag nog niet veel nuttigs uitgevoerd. Opeens stonden de zus en moeder van Khadi voor de ‘deur’, de moeder wilde graag kennis met ons maken en ons het zusje van Khadi laten zien. Zij heeft dezelfde ziekte, maar is nog een stuk jonger en de ziekte is dus nog niet zo ver toegeslagen. Ze ziet er op het eerste ogenblik normaal uit, maar de moeder draagt haar nog op de rug terwijl ze normaal oud genoeg zou zijn om zelf te lopen. Ze kan bijna niks bewegen en kijkt een beetje afwezig uit haar ogen. Ze is nog niet ondervoedt maar dat komt omdat de slikproblemen pas verder in het ziekteverloop komen. Het was niet heel aangrijpend om haar te zien, omdat ze er opzichzelf prima uit zag, totdat ik me realiseerde dat zij er over een paar jaar precies zo bij zal liggen als Khadi, en net zoveel zal lijden.
We hebben een paar dagen later met Alhagi over Khadi gepraat. Hij heeft ons verteld wat we wel en niet van de dokter tegen de familie mogen vertellen en kwam met een plan voor het zusje van Khadi. Hij zag aan ons dat wij het zó frustrerend vonden dat we niks kunnen doen voor Khadi, dat hij op een idee kwam om haar zusje te kunnen helpen. In Senegal en in Europa is behandeling van de ziekte wel mogelijk heeft hij gehoord, maar voor Khadi is dat te laat. Hij kwam met het idee om, als we terug zijn in Nederland, iets op te zetten om geld in te zamelen voor de behandeling. Maar voordat we dat kunnen gaan doen moeten we duidelijk hebben welke ziekte het preciés is en wat de behandeling inhoudt. Wordt vervolgt!
S’avonds zijn we nog even bij Khadi langsgegaan, om te kijken hoe het met haar gaat én omdat we benieuwd waren of het babytje op haar compount al geboren was! We hadden een hele krat met kleren en knuffels meegenomen, gelukkig niet voor niks want ze was geboren! Een té schattig babytje die naar Monique is vernoemd!! Super lief.

Zaterdag heb ik de hele dag achter mijn laptop gezeten omdat ik stageplaatsen moest uitzoeken, voor wanneer ik weer terug ben in Nederland. Het was nogal moeilijk om na acht weken Afrika ineens weer serieus aan de gang te moeten voor school, maarja na een dagje wifiën is het toch gelukt! S’avonds zijn we weer uitgegaan met de groep, voor de meeste van ons het enerlaatste weekend! Gelukkig blijven wij nog een weekje langer.:)

Eigenlijk zouden we zondag al richting Senegal vertrekken, daar gaan we kleuterscholen langs om schoolmaterialen uit te delen. Zondag blijkt dat we nog niet kunnen vertrekken omdat de passavans (?) van de auto’s nog niet geregeld zijn en deze zijn nodig om de grens over te mogen. Al snel blijkt dat dat die dag niet meer gaat lukken, dus ik ga weer een middagje stageplaatsen zoeken, leuk..
We hoorde van Jan dat er morgenvroeg 17 UVA pedagogiek studenten willen komen kijken bij ons project. Lichtelijke paniek breekt uit, want we hebben niks voorbereidt, de kinderen rekenen niet op ons omdat we eigenlijk naar Senegal zouden gaan én de school is dicht vanwege vakantie.
Ze komen maandag ochtend naar onze school en het vragenvuur brand los. Ze willen álles weten over ons project en hoe het ons hier bevalt. Na anderhalf vragenuurtje gaan we met de hele groep langs drie kinderen van ons project. Ze vinden het geweldig om te zien hoe de kinderen wonen en blij ze zijn als we langskomen. Achetraf blijkt hoe leuk en goed ze ons project vinden wanneer ze een cheque van €450,- tevoorschijn halen!
De nieuwe planning was om maandag middag naar Senegal te gaan, maar na lang wachten blijkt dat het wéér niet door kan gaan. Achja, gelukkig hebben we al een redelijk Afrikaanse instelling gekregen. Jan en Alhagie zijn de hele middag bezig geweest om twee auto’s in te voeren waardoor ze een Gambiaanse nummerplaat krijgen en altijd zonder problemen over de grens mogen.
Inmiddels had ik al besloten om niet meer mee te gaan naar Senegal. Mijn ouders komen woensdag avond aan enik vind het toch wel heel leuk om ze van het vliegveld te halen.:)
Woensdagochtend kunnen ze dan eindelijk vertrekken! Om 6u sta ik vrolijk op om hen uit te zwaaien en met de fanatieke instelling om te gaan hardlopen, nu de echte hitte nog niet is toegeslagen. Heel onverwachts lag ik 5 minuten na het uitzwaaien weer in bed. ;)
Ik ben s’middags naar Khadi gegaan, vandaag is de naamgevingsceremonie van Monique! Wanneer ik aankom blijkt het al afgelopen te zijn, maar ik ben toch nog een tijdje gebleven om Khadi eten te gegeven en Monique lekker lang vast te gehouden. :)
S’avonds kon ik dan eindelijk naar het vliegveld vertrekken om ze op te halen! Gelukkig was ik er ruim van te voren, want ze kwamen een half uur te vroeg aan. Na het Hello-goodbye moment zijn we naar het hotel gegaan en zijn lekker gaan uiteten. Het was echt super raar om ze na 8 weken weer te zien en ik kon de hele avond aan een stuk door praten over wat we allemaal al hadden meegemaakt! Ik ben die avond bij hun in het hotel blijven slapen. Een warme douche! Ik wist niet wat me overkwam! Airco! Oh my god! De hele dag stroom! Het moet niet gekker worden!
Donderdag heb ik ze s’morgens rondgeleidt in mijn dorpje Tanjeh en bij Alhagie waar ik woon. Ze vonden het super leuk om het dorp in te gaan, dat luxe toeristengedoe is natuurlijk niet echt Afrikaans. Ook zijn we bij Monique op kraamvisite geweest, met cadeautjes en een kaartje van de Nederlandse Monique. S’middags zijn we heerlijk aan het strand gaan liggen zodat ze een beetje kunnen acclimatiseren. 
Vrijdag zijn mam en ik naar de markt in Serre Kunda gegaan. Wat een drukte! Tot nu toe heb ik het er nog niet zó belachelijk druk gezien, maar we moesten er toch echt eerst doorheen met de auto. Rustig blijven en dan komt alles goed! Op een halve centimeter om de auto heen staat het helemaal vol met ezels, geiten, kinderen, kruiwagens en mensen en daar moet je dan doorheen zien te komen met het busje. Ik heb alle leuke dingetjes laten zien, zoals de plaatselijke hunkemöller (een kraampje met allemaal 2dehands bh’s), een plaatselijke kruidvat (een kraampje met allemaal gebruikte make-up), levende kippen in een zak en de honderde kraampjes met pruiken. Op het einde waren we ook nog eens onze auto kwijt, we stonden midden in de belachelijk grote markt en geen idee hoe we eruit moesten komen, laat staan hoe we bij onze auto moesten komen. We hebben een politie agent gevraagd hoe we bij de mainroad komen en hij heeft ons er heen gebracht. Zelfs politie agenten doen niks anders dan flirten, zucht…..

Tot de volgende keer maar weeeeeeerr!!
Liefss.